Als kind bewoog ik me graag in de ruimte van de verbeelding, en dat is nooit gestopt. Ik studeerde af als architect in St-Lucas/Brussel, en startte met mijn partner het bureau Kennes+Elegeert. 
Het was intrigerend om te ontdekken hoe ruimte werkt. We liepen rond in gebouwen die niet bestonden, we nodigden mensen uit in onzichtbare huizen, we leerden zelfs een gedetailleerde meetstaat maken van gebouwen die niemand zag staan. 

Maar eens de ruimte bestond bleken er nog meer onmeetbaar aanwezig te zijn. Het begon toen een enorme boom met zijn schaduwtakken op de nieuwe voorgevel klom. Het was niet meer te meten, hoe je ook probeerde. Voor je de meetstok geplaatst had, was de boom alweer verschoven.

Later zocht ik naar andere manieren om de ruimte te verstaan. Getraind als architect kruiste ik exact de plekken aan op het vensterglas waar vogels en vliegtuiglijnen elkaar passeerden, terwijl alles langzaam oploste en ieder verder ging.
Ik schetste met vulpen een venster op de lege schelpen van weekdieren, en gooide hun huizen terug in zee.

Intussen heb ik een grote verzameling van talige en andere opmetingen van plekken, die altijd diep en wijd en vol met tijd blijken te zitten.
Kortom ik gebruik mijn architectuur-expertise om de vastheid van de ruimte te weerleggen. Om te tonen waar we staan als mens, in dat beweeglijke maatschappelijke, natuurkundige complex. ... Hoe wij verbonden zijn.

In de loop van de jaren kwam er  erkenning, er waren prijzen, publicaties, tentoonstellingen, mentorships (zie volgende pagina) maar wat ik me vooral herinner waren de vele interessante gesprekken met kunstenaars tijdens de projecten waar we aan samenwerkten. Zoals Katern. My room is a strange loop.
Mijn fascinatie voor ruimte is lang geleden ontstaan en blijft dag na dag, plek na plek verder evolueren. Ter plaatse. En plein air, te midden van ruimte en mensen.